Je kunt het je waarschijnlijk niet voorstellen, maar in de jaren vijftig was de banaan in Nederland een echte luxeproduct. En laat de opa van één van de NederBanaan-initiatiefnemers in die tijd nou net een hele goede bananenstoker zijn…
Het zijn de jaren vijftig in Nederland. In Utrecht voorziet grossier Willem van de Weerdhof zijn klanten van groenten en fruit. Die groenteboeren weten: voor lekkere bananen moet je bij de Ugro zijn.
Die bananen komen met de boot uit Zuid-Amerika. Eens in de paar maanden gaat Van de Weerdhof naar de haven van Antwerpen, waar de bananenboten aanmeren. Op de kade staan lange banden waar de bananen voorbij komen.
Van de Weerdhof zorgt altijd dat hij er vroeg is, zodat hij een plekje vooraan de band heeft. Zo kan hij de mooiste bananen er tussenuit pikken. In de loop van de dag gaat hij met een vrachtwagen vol bananen terug naar Nederland.
De takken met bananen gaan in Utrecht de speciale rijpingskamers in die Van de Weerdhof heeft laten bouwen. De trossen bananen hangen er in haken aan het plafond. De deur gaat dicht en dan komt het op gevoel aan.
De juiste temperatuur. Precies de goede hoeveelheid ethyleen. Het is fingerspitzengefühl. En ‘bananenstoker’ Van de Weerdhof heeft het in de vingers. Elke avond gaat hij even kijken hoe zijn bananen kleuren.
Het ethyleen dat hij toevoegt is een gas dat ook vrijkomt als je een banaan op de fruitschaal legt. Door gecontroleerd extra ethyleen toe te voegen, versnelt het rijpingsproces. Als de bananen mooi geel-groen zijn, komen de takken uit de rijpingskamer.
Ze worden op lange tafels gelegd die bedekt zijn met stro en jute. Dan worden ze los gesneden en gesorteerd. En soms komt er dan ineens een tropische spin of zelfs een kleine slang uit de bananen zetten…
Groente- en fruitwinkels willen de bananen van de Ugro graag hebben. Het zijn dan nog echte luxeproducten. Niet voor niets neemt de Utrechtse grossier als hij op visite gaat vaak een kammetje bananen als cadeau mee. Wanneer hij op een avond wordt aangehouden omdat hij te hard rijdt, zet Van de Weerdhof zelfs bananen in de strijd. Zonder zijn bananen en met een vermaning mag hij zijn weg vervolgen.
Na een lange, succesvolle handelscarrière in groenten en fruit gaat de Utrechtse grossier met pensioen. Niet vermoedend dat zijn kleinzoon Timo – oprichter van de NederGroep – decennia later aan de wieg zal staan van de eerste bananenplantage van Nederland. Of hij hetzelfde fingerspitzengefühl heeft? Dat is nog de vraag. Maar de banaan valt in ieder geval niet ver van de boom …. euh plant!